De kunst van het plannen.

 Ik geef direct toe: goed georganiseerd zijn behoort niet tot mijn karaktereigenschappen. Ik doe af en toe verwoede pogingen, maar er zit niet veel progressie in.
Zo ook met boodschappen doen, altijd teveel, vaak iets vergeten (maak nooit lijstjes). Ik ben wel eens 3x op een dag naar de supermarkt gegaan. Toch wel zonde van je tijd.
Maar als ik probeer vooruit te plannen komt er altijd wel een kink in de kabel. Het is namelijk niet geheel mijn schuld, maar ook van mijn gezinsleden. Door het vaak wisselend aantal is de benodigde hoeveelheid moeilijk in te schatten.
Mijn kinderen (vooral de dames) hebben veel vrienden en vinden het ook leuk om daar eens te blijven eten. Ik snap dat wel en vind het ook positief (liever dan een kind dat nergens wil eten omdat alles zo anders smaakt).
Ze bedenken dat alleen vaak pas op het moment dat ik al (bijna) sta te koken. Daar sta ik dus voor 2 dilemma's:

• moet ik streng zijn en zeggen dat je je zo laat niet meer kunt afmelden
• wil ik nog wel dezelfde maaltijd maken voor minder mensen?

Ik ken principiële ouders die vinden dat je zo geen rekening houdt met anderen (de kok) en het daarom niet goedkeuren. (behalve bij afspraak vooraf) Zit wel iets in. Aan de andere kant, soms loopt iets gewoon anders, kinderen denken niet vooruit en bij iemand eten is toch een beetje een feestje.

Eén van de positieve karaktereigenschappen (denk ik) die ik wel bezit is flexibel zijn. (of gemakzuchtig). Dat is ook wel nodig in een gezin met 4 kids binnen 5 jaar.
Dus zeg ik meestal gewoon ja en bedenk daarna of we iets anders gaan eten. Gevoelsmatig vind ik koken voor een aantal < 5 eigenlijk al tamelijk zinloos.
Als mijn man op reis is (vaak) zitten we daar natuurlijk al snel op!

Zo wil ik al 3 dagen gestoofde andijvie met aardappelen en gehaktbal eten. Daar zijn ze hier allemaal niet zo wild van, maar IK wel. (er zijn ook sperzieboontjes ter verzachting vh leed).
Mijn man was op reis, de 2 dames meldden zich af, <5 dus aten we aardappelpuree (uit 'n pakje, schandalig), vissticks en roerbakgroenten (ter compensatie van het schuldgevoel). Zaterdag was geloof ik iedereen er. (incl mijn man). Gisteren weer 2 afmeldingen dus geen andijvie, maar restje chili con carne van zaterdag. Dit restje was eigenlijk bedoeld voor maandag als ik laat werk, maar mijn man was toch maandag vrij (uitslaapdag na een intercontinentale reis). Hij kon dus prima koken. Natuurlijk geen andijvie dus dat schoof door naar dinsdag. Nu ging hij vanochtend toch nog even naar zijn werk ivm een benodigd visum voor de volgende reis (vrijdag) en belde net dat hij vandaag toch maar ging werken want er was zoveel te doen voor zijn vertrek. Ik had niet anders verwacht.
Hoe nu met het eten? Ik ga niet meer koken (doe ik normaal op maandagochtend) want ik zit midden in deze blogpost. Alles weer teruggedraaid: hij doet de gehaktballen, ik de andijvie als ik thuis kom en de aardappelen waren gisteren al gaar.
Goed geregeld toch? Zie het ligt niet aan mij.

Excuses voor dit chaotisch verhaal maar het is een true life story.




Amandel polenta perziktaart

Ik had als verjaardagstractatie op mijn werk een taart gebakken waar ik nog over twijfelde. Eén vd ingrediënten was polenta en dat gaf de cake een beetje een crunch, een beetje too much crunch. Ik heb later de cake nogmaals verwarmd in de oven en begoten met hete siroop zodat het evt nog verder kon garen en vond het toen beter. Misschien had er meer vocht in gemoeten?
Ook vond ik de cake vrij zoet, maar het originele recept gebruikte verse abrikozen en die zijn natuurlijk zuurder dan blik perziken.
Toch een leuk recept om verder uit te bouwen.

Perzik-limoen-polenta taart

200gr boter (roomboter)
200gr witte basterdsuiker (kan minder)
200gr gemalen amandelen
200gr fijne polenta/maismeel
3 eieren
2x sap van 1/2 limoen of meer
1 blik perziken op natuurlijk sap
beetje zout

Verwarm de oven voor op 180 C. Doe bakpapier op de bodem van je springvorm en vet de zijkant in. Klop de boter en de suiker tot een lichte massa. Voeg de eieren één voor één toe en klop tot een dikke romige massa.
Vervolgens voeg je de polenta, zout, limoensap en amandelmeel toe en schep om tot één geheel. Niet overroeren. Schenk het deeg in de bakvorm en verdeel de perziken in schijfjes over de bovenkant. Bak de taart 30-45 min. in de oven. Verwarm het perziksap met de andere helft van de limoensap. Laat het een beetje inkoken tot een siroop. Prik gaatjes in de taart (wordt er niet mooier op) en schenk de siroop over de warme taart. Laat samen afkoelen.

Mijn rand werd best wel donker, maar dat proefde je niet echt. Officieel werd een siroop gemaakt van limoensap met poedersuiker, maar ik vond het wel lekker om de perzik te benadrukken. Met verse abrikoos is het vast nog lekkerder, maar dan moet je dus wel zelf je siroop maken. (cake is glutenvrij)

Naar recept van Nigella Lawson (Nigella keuken, recepten uit het hart vh huis)




gespieste taart