Alternatieve spaghetti carbonara!

de spekjes waren het eerst op!

Wij zijn allemaal liefhebbers van een goede spaghetti carbonara, de een iets meer dan de ander maar iedereen eet zonder problemen zijn bordje leeg.
Wel met lekker veel salade om door de cremigheid heen te bijten.
Echt heel gezond is het natuurlijk niet met alle kaas, spek, eieren en room.
Nu kwam ik laatst ergens een idee tegen om het iets gezonder te maken: gepureerde gekookte bloemkool als cremige saus!

Zo gezegd, zo gedaan. Ik moet zeggen, ik was er zelf best erg van gecharmeerd. Er zijn wat kleine aanpassingen mogelijk/nodig, maar het idee is goed.
Op deze manier krijg je ook nog wat extra groente binnen, hoewel ik niet weet of er nog veel vitaminen in gaargekookte bloemkool zitten.
De bloemkool moet zo gaar gekookt worden omdat je het anders niet goed kunt pureren, het blijft dan te korrelig en dat geeft geen lekker mondgevoel.
Het mondgevoel was ook het grootste probleem voor mijn kids.
De smaak was OK (niet hartig genoeg), maar ze misten de smoothness van veel slagroom.
Nu had ik met mijn gezondheidsidee misschien ook een beetje overdreven met de hoeveelheid bloemkool, de saus was vrij zwaar. Toch zou je aan de smaak nooit vermoeden dat er bloemkool in zat.
De volgende keer wrijf ik de bloemkool misschien door een zeef, voeg er zeker meer spek aan toe en dus minder bloemkool tov melk.
Ook leuk als bechamelsaus (zonder spek en met bijv. sojamelk ook gemakkelijk vegetarisch/veganistisch) voor de lasagne!

Bloemkool carbonara

1/4e-1/2e gekookte bloemkool
lekker veel gerookte ontbijtspekjes
melk
schep mascarpone of andere romigheid
geraspte parmenzaanse of pecorinokaas
eierdooier
knoflook
peper/zout

Bak de spekjes halfhard in een beetje boter. Bak de knoflook op het laatst mee, maar pas op voor verbranden.
Pureer de bloemkool met wat melk tot een yoghurtdikke saus.
Evt. in de blender/door een fijne zeef.
Voeg de spekjes en wat spekvet toe en verwarm tot heet. Zet het vuur uit en roer de eierdooier, de kaas en de mascarpone er door.
Kruid op smaak met zout en veel peper.
Roer door hete spaghetti. Evt. nog extra melk of spekvet tot de gewenste smeuigheid is bereikt.

Ook lekker met gepureerde knolselderij!

Kipragout in rijstrand.

Ik had al een tijdje in een bouillonerige ragout, als een kroket zonder korst. Comfortfood bij uitstek. Ik vermoedde dat de rest van mijn gezin er anders over zou denken. Om hen te verleiden had ik van die bladerdeegragoutbakjes gekocht, zag het er in ieder geval feestelijk uit.
Lekker kipfilet gepocheerd in water met kruiden waardoor het tegelijk bouillon werd voor mijn saus. Ik probeerde de smaak heel basic te houden, maar moest aan het eind toch wat bijkruiden omdat het anders wel een erg flauwe babyhap werd.
Na een paar aarzelde happen werd de ragout positief ontvangen. Ik kreeg van mijn oudste zelfs 'een compliment': het was niet zo vies als het eruit zag!
Wauw. (of auw)

Kipragout in rijstrand

2 kipfilets
1 liter water
1 ui
3 zwarte peperkorrels
laurierblaadje


kleine ui, gesnipperd
bakje champignons, in plakjes
paar el bloem
evenveel boter
1/2 tl kerriepoeder
tl tijm
grote hand diepvriesdoperwten
2 scheuten slagroom
beetje cognac, scheutje
zout/peper
evt. beetje citroen
evt. 1 eierdooier
1 bouillonblokje (kip/groente)/scheutje maggi
lekker veel peterselie/selderijblad


Zet de kip op met het water, ui en kruiden. Laat bijna aan de kook komen en zet dan zacht. Ongv. 30/45 min. Voeg op het laatst de plakjes champignon toe zodat ze iets gaar worden, maar niet verkleuren. Laat koud worden en snij daarna de kip in kleine stukjes. Vis de champignons uit de bouillon en zet apart, gooi het laurierblaadje en de peperkorrels weg.


Bak de uisnippers in de boter tot ze zacht zijn, niet bruin. Doe de tijm erbij. Voeg de bloem toe en roer tot een roux. Laat een paar minuten zachtjes bubbelen. Voeg dan in porties de koude bouillon toe. (dit schijnt het geheim van een rouxsaus te zijn, altijd een combo van heet/koud, voor de beste binding). Breng tussen de porties bouillon de saus steeds weer aan de kook en goed roeren. Voeg zoveel bouillon toe tot de saus yoghurtdik is. Laat de saus 10 min. lekker pruttelen op laag vuur. Voeg dan de kippesnippers, champignonplakjes, doperwten en overige ingrediënten toe. Evt het extra bouillonblokje, zout/peper. Of verfrissen met kneepje citroen. Van het vuur af op het laatst nog de eidooier en de verse kruiden. Opdienen in het bladerdeegbakje met extra rijst.

De volgende dag moest ik natuurlijk nog een foto maken, maar de bladerdeegbakjes waren op. Een berg rijst met beige saus ziet er natuurlijk niet zo aantrekkelijk uit, maar opeens kreeg ik een brainwave: ik ging een rijstrand maken.
Normaal gebruik je daar vaak een savarinvorm voor (soort grote donut), maar die had ik niet. Ik had echter wel een kinder/mini tulbandvormpje. Leuk voor een 1 persoons rijstrand. De rijst warmde ik op in de magnetron tot stomend heet. De vorm vette ik in met een beetje slaolie (goed uitlekken). Vervolgens drukte ik de rijst goed in de vorm met de achterkant van een eetlepel. Toen ik de rijst uit de vorm kieperde was ik onder de indruk van de beauty!
Maagdelijk witte golven, bijna zonde om er saus bij te gooien. Toch maar gedaan voor de foto (en mijn ontbijt) hoewel mijn jongste het toen op een uitgebarsten vulkaan vond lijken. No problem, zo'n uitbarsting wil ik elke dag wel als ontbijt.

Belofte maak schuld!

Het is alweer enige tijd geleden dat ik gratis 6 flessen original Caesar Salad dressing van Cardini kreeg. Dit was een hele slimme marketingstrategie. Het was namelijk de bedoeling dat je deze flessen verspreidde onder kennissen/buren/familie zodat ook zij het product konden uitproberen. Als tegenprestatie moest je er een blog aan wijden en een enquête invullen.
Het verspreiden ging gemakkelijk, het proeven en bloggen wat minder. Eerst gingen wij namelijk 4 weken op vakantie naar het land vd Caesar dressing: USA.
Ter plekke heb ik meerdere malen een "real" Caesar geprobeerd, maar ik ben niet echt fan geworden. Ik heb altijd een beetje moeite met de smaak van Parmezaanse kaas, vind het soms een beetje spuugachtig, à la blauwe kaas. Klinkt niet echt culinair hè?
Bij je maaltijd kreeg je bijna altijd salade. Toch nog een beetje vitamine's in koolhydraatland.
Alleen vond ik bijna alle dressings te zwaar mayonaisig: Ranch, Blue cheese, Thousand Islands, allemaal opgeleukte mayo. Vaak koos ik french/italian dressing, een soort vinaigrette, wel zo fris.

Thuis maakt mijn man altijd zijn "caesar"salade (naam klopt echt niet, te veel veranderd) en daar zijn wij allemaal dol op. Het is een combo van romaanse sla, rucola, ggedroogde tomaat, spekjes, pijnboompitjes, ui, parmezaan met een pittige dressing van mosterd/olie/witte wijnazijn/knoflook en ansjovis.
Soort klok-klepel. Maar dit heb ik dus voor ogen als ik aan Caesar denk (fout dus).
Ik heb geprobeerd onbevooroordeeld de Cardini dressing te proeven. Belofte maakt namelijk schuld. Uitslag: ook weer te mayonaisig, wel pittig. Voor mij was het meer een soort shoarmasaus. Hierdoor is de saus natuurlijk multi-inzetbaar!
Op de site van Cardini's vind je veel recepten van salades, ingestuurd door deelnemers van de Cardini saladewedstrijd. Ook in blogland kun je nog andere toepassingen vinden ( van medebloggers die ook een schuld moesten inlossen). Zeker een geslaagd marketingoffensief.
Ook maar direct de familieleden Ranch en Honey Mustard proberen? Allemaal zonder stabilisatoren kleur/geur/smaakstoffen, puur natuur dus. Beperkt houdbaar. Te koop in diverse supermarktketens.