maandag 29 januari 2018

Cultureel doen


Afgelopen zondag waren husband en ik op het culturele pad, naar het Concertgebouw in Amsterdam.
De laatste jaren krijgen wij van onze buurtjes als kado voor de Kerstborrel de toegang tot een mooi klassiek concert.
Dit jaar was mijn oog gevallen op de Stabat Mater van Pergolesi.
Rond de Kerst komen mijn gereformeerde roots opeens weer naar boven en ervaar ik dit soort stichtelijke muziek als zeer relaxend (tijdens het koken bijv)
Dat dit meer een Katholiek stuk is doet niet ter zake 😇 😇
Uren kan ik hier naar luisteren, afgewisseld met mijn andere momentele favoriet het Requiem van Faure.

kadoverpakking vd buurtjes,
nog even navragen waar het uberschattige taartpapier vandaan komt
Zo gezegd, zo gedaan. Bij deze mini-traditie (3e keer) hoort ook een leuke lunch, niet te lang want we moeten om 14.00 uur paraat zijn.
Ik twijfelde tussen Chinees op de wallen, Chineese dimsum en Wagamama, het werd de laatste.
We troffen geweldig weer, geen wind, mooi zonnetje, strak blauwe lucht. Lopend va het station moest ik af en toe een foto nemen van al het moois om ons heen, toeristje spelen.




Onderweg kwamen we langs dit uitnodigende pand met restaurant Catch, kon op internet er echter niets over terug vinden (?)

mijn teppanyaki sobanoodels kip/garnaal
 
We belanden bij Wagamama, het Japanse restaurant waar ik mijn oog op had laten vallen.
Niet de standaard sushi, maar noodle gerechten en misosoepen etc.
De website was (ingewikkeld) veelbelovend.
Eenmaal binnen was het wel even slikken, niks geen Aziatische gezelligheid maar koel/kil/kaal. De grote ruimte vol met rijen lange tafels, schoolkantine opstelling, soort Aziatische McDonald's gevoel.
Nu hadden we ook niet heel erg veel tijd, dus dat was niet echt bezwaarlijk.
Op de kaart wordt kort toegelicht wat de verschillende stijl gerechten inhouden en hoe je zelf kun variëren op de basis, dat is fijn.
De bediening is internationaal, met Nederlands kon je bijna niet terecht. Waarschijnlijk handig zo dicht bij de grote musea (=toeristen).

gyoza kipdumplings
We kozen ieder een noodle gerecht en als extraatje dumplings en de hirata steamed buns met koreaans BBQ rundvlees.
Mijn husband verheugde zich op een vers geperste juice, maar er bleek geen wortel en gember op voorraad te zijn, bijzonder en jammer, dan maar de gratis groene thee vh huis.
De gerechten kwamen supersnel (fastfood), maar wel los van elkaar zodat de 1 al kon eten en de ander nog niet, beetje ongezellig.
De gerechten zagen er heerlijk uit, de smaak was een beetje vlak.
Mijn mie wilde na een paar happen echt sesamolie of ketjap en de kip was er overheen gevlogen.
De dumplings waren OK, maar het hiratabroodje droop van de mayo waardoor het beetje pulled beef vlees compleet overpowered werd en het een beetje type frikandel speciaal werd.
Zeker voor de prijs (totaal 44.00 euro met z'n 2'en voor lunch) zou ik het niet nog eens doen. Een ervaring rijker.

omakase (specialiteiten vd chef) steak bulogi met sobanoodels
Verder lopend naar het concertgebouw kwamen we langs het museumplein waar we veel mazzel hadden: elke 3e zondag vd maand (onze zondag) is er Museummarket, een pop-up markt met kunstzinnige huisvlijt, kleine creatieve bedrijfjes en niet onbelangrijk: kleine foodstalletjes/trucks. Daar hadden we natuurlijk moeten eten!



Bijna zwichtte ik voor een mooie okergele visgraat katoenen plaid, maar gelukkig was deze redelijk aan de prijs en sowieso is met een deken onder je arm naar het Concertgebouw toch ook wel een beetje vreemd...
Eerst thuis maar eens de inrichting beter op poten zetten, nieuwe banken, vloerkleed etc.




We genoten van het concert en de hele entourage.
Zag dat binnenkort mijn andere favoriet (Faure) wonderlijk genoeg ook opgevoerd wordt, misschien iets teveel van het goede zo snel na elkaar.


Buiten was het al een beetje aan het schemeren.
Het was de laatste dag van het Amsterdam Lightfestival. We dachten even dat deze mooie lampversiering daar ook van was, maar waarschijnlijk was het gewoon feestelijke winterse stadsverlichting.
Een feestelijke afsluiting van een goed geslaagd cultureel uitje voor de boertjes van bûten.

dinsdag 23 januari 2018

Lekker chemisch


Chemisch klinkt als een echt vies woord in combi eten, zeer kunstmatig en ongezond.
Maar eigenlijk is koken en zeer zeker bakken een opeenstapeling van (meestal beoogde) chemische processen, reacties tussen ingrediënten, invloed van temperatuur etc. Allemaal basic scheikunde!
Gek eigenlijk dat ik er op school geen snars van snapte...

Structuurformule van L-ascorbinezuur

Afbeeldingsresultaat voor sweet yotamVoor de boekproeverij vond ik in het nieuwe kookboek van Yotam Ottolenghi 'SWEET' een leuk recept waar dankbaar gebruik werd van de bijkomende chemische eigenschappen van een anders bekendstaand product, vitamine C!
Vitamine C heet scheikundig ascorbinezuur, E 300, C6H8O6, bekend ivm verbetering van weerstand, goed voor botten, zenuwstelsel, ons bloed en bevorderd de opname van ijzer uit onze voeding.
Voor het recept is echter het zure aspect interessant, zuur vertraagt oxidatie, in dit geval de verkleuring van bietjes.
Het sprak mij direct aan zo 'n 'geheim' ingrediënt, een double agent, maar toen ik het eenmaal ging toepassen voelde het opeens toch best wel kunstmatig terwijl verse citroensap heel gezond gevoeld zou hebben...
Maar wie a zegt... en ik was ook wel nieuwsgierig of het zou werken.
Van mijn collega kon ik gelukkig een klein beetje in poedervorm lenen zodat ik niet een hele pot hoefde te kopen en tabletjes moest gaan verpulveren (ik heb nooit enig voedingssupplement in huis).

Het werkte als een tierelier! De geraspte biet bleek na het bakken nog perfect bordeauxrood, een mooi accentkleur. Het roze beslag was weer deels vanillekleur geworden, bijzonder.
Een 2e verrassing was voor mij de toepassing van grote hoeveelheden bakgember, niet mijn favoriete ingrediënt (proef nog de sucadekoek van mijn oma, jeugdtrauma)
Eigenwijs had ik de bolletjes geraspt ipv gehakt en dit gaf de hele cake een subtiele warme kruidige smaak, zeker in combi met de frosting een beetje carrotcake-style.
Luchtig, zoetig en smeuiig.
Nieuwe familiefavoriet en ik heb begrepen dat het bij de boekproevers ook goed in de smaak valt, lekkere chemie! Life is SWEET


Gember-bietentaart van Ottolenghi

eenheden voor kleine bakvorm Ø 20 cm, zie onderschrift

75 gr walnoten, in stukjes gehakt
200 gr bloem
150 gr fijne kristalsuiker/rietsuiker
2 tl bakpoeder
1/4 tl zuiveringszout/baking soda
1/4 tl zout
250 rauwe bieten, geschild en geraspt
fijne rasp van 1 grote sinaasappel (1 el)
100 gr stemgemberbolletjes, fijngeraspt
2 grote eieren
60 gr zure room/yoghurt
125 ml zonnebloemolie
1 groot tablet vitamine C (1500 mg), vermalen of als kristallen 1/4 tl

glazuur
150 gr roomkaas op kamertemperatuur
60 gr poedersuiker
70 ml slagroom, stijfgeklopt
eventueel 6 cm verse gemberwortel, fijn geraspt (microplane) rasp uitgeknepen, ca. 20 ml



Verwarm de oven op 175C, beleg de bakvorm met bakpapier.
Meng de bloem, suiker, bakpoeder en zouten door elkaar
Voeg de biet, sinaasappelrasp, noten en geraspte gember toe, maar meng niet.
Mix de eieren, zure room, olie en vit. C. door elkaar, in geval van schiften gewoon blijven roeren.
Voeg bij de andere ingrediënten en schep rustig door tot een egaal ROZE beslag, let op verspreiding van de gemberrasp. Misschien deze ook eerst bij de eieren losroeren?
Bak de taart afhankelijk van de maat 30-50 min. Gaar indien een pin er droog uitkomt en de taart veerkrachtig voelt.
5 min. laten staan dan omdraaien op een afkoelrek, verwijder het bakpapier. Laat compleet afkoelen.

Klop voor de frosting de roomkaas met de poedersuiker los met een handmixer en roer er de stijve slagroom (en optioneel de verse gembersap) doorheen tot een luchtig geheel en verdeel over de taart.


 
 
Officieel is de voorgeschreven bakvorm  Ø 20 cm, dat is best klein voor een taart, zeker als je graag veel stukjes wilt snijden. Uiteindelijk heb ik het recept verdubbeld zodat er een aardig formaat van 30x22 cm uit kwam.
De frosting heb ik aangepast naar een combinatie van 250 gr mascarpone met 1 blokje Mon Chou + poedersuiker naar smaak en evt wat citroensap.
Mijn fijnste rasp bleek te oud voor het raspen van gember, het metaal reageerde waardoor het sap grauwgrijs werd, niet echt smakelijk voor een witte frosting!
Tijd voor een nieuwe rasp...
Gemberpoeder rook te muf, een scheutje gembernat (vd bolletjes) is wel een idee.




donderdag 11 januari 2018

Je doet wel eens wat



Bij ons thuis vindt bijna iedereen spaghetti carbonara lekker. Niet mega gezond met spek, ei, (slagroom) en veel kaas, maar: ultiem comfortfood!
Zelf vind ik een frisse salade erbij wel een must, even de rijkheid doorbreken.

In de kerstvakantie stond mijn aantal eters nooit heel erg vast, iedereen vloog in en uit.
Zo hield ik opeens een aardige portie spaghetti over.
Natuurlijk zou zich daar de volgende dag wel een liefhebber voor (ontbijt?) melden, maar ik kreeg opeens een brainwave: van overgebleven risotto maakt men arancini (gefrituurde rijstballetjes), zou dat ook kunnen met leftover spaghetti? We hadden toch onze 1xjaarlijkse frituurpan paraat staan.
Een speurtocht naar 'spaghettiballs' leverde op internet alleen recepten van spaghetti met gehaktballetjessaus (ook lekker), 'spaghetti arancini' was wel raak.
Meerdere sites leverden recepten, ik was dus niet bijster origineel in mijn gedachten....
Met wat tips/tricks ging ik vol goede moed aan de slag.
Risotto is smeuiig en koud ook plakkerig, ideaal om balletjes te vormen. Met spaghetti is 't anders/droger dus sneed ik de sliertjes korter en voegde een extra dooier, wat creme fraiche en meer kaas toe voor binding en sjeu. (Achteraf gezien niet zo'n slim plan)

 
Eenmaal gepaneerd, gekoeld en gefrituurd zagen ze er geweldig uit.
Eenmaal een hap genomen verdween de glans, de ballen waren veel te zwaar, log, dicht en vlak van smaak. Type meelbal.
Zonde van alle tijd en moeite.
Toch blijft het in mijn achterhoofd kriebelen, met wat aanpassingen moet dit toch een fantastische bal kunnen worden, toch?
Ultiem ultiem comfortfood?

Mijn goede voornemen voor 2018....