 |
| samen poffertjes eten bij oma, ik 2e v links |
't ken nog net: meedoen aan het foodblogevent van februari.
Deze keer met wel een heel intrigerend thema: bedenk met wie je fictief een dinertje zou willen hebben, wat je zou eten en waar je het over zou hebben?
Hmm, dat is best een lastige, ik ben niet zo van de fantasie (of sla direct door).
Ik zag leuke tafelgesprekken voorbij komen, met popsterren, wetenschappers, idolen, sommige reeds lang overleden.
Zelf dacht ik het eerst aan mijn oud-huisgenootjes uit Den Haag, ik werkend bij het reisburo, zij alle 3 voor het eerst op kamers voor hun opleiding.
't was een mooie tijd (ik was nog geen 20), veel gelachen, soms ook gehuild.
Ik at niet altijd met hen mee omdat ik toen al graag zelf bepaalde wat er op het menu stond. Wel keken we altijd samen GTST (was toen net nieuw!) en mocht ik van mijzelf mijn enige sigaret vd dag roken (had mijn pakje ter bewaring aan hen gegeven, calvinistisch hè?).
Toch wil ik niet fictief met hen dineren, ik moet het eigenlijk gewoon in real life organiseren. Hoe zou het met hen zijn?
Sommigen heb ik daarna alleen nog op bruiloften/kraamvisites gesproken, ik weet dat eentje mijn blog regelmatig leest en trouw hele leuke kaartjes stuurt. Zelf heb ik haar adres niet meer, beetje eenrichtingsverkeer dus, sorry Eefje.
 |
| in vol ornaat |
Een dinertje met mijn oma behoort echter niet meer tot de mogelijkheden, zij is in 1996 overleden, 89 jaar oud.
Mijn oma, de moeder van mijn moeder, was een echte oma-oma.
Precies zoals je je bij een oma voorstelt, zacht, lief, geïnteresseerd en enthousiast. Ik weet nog dat zij het altijd zag als je nieuwe kleren aan had. (voelde zo speciaal).
Mijn moeder was de 1 na jongste van 8 kinderen, ik heb veel neefjes en nichtjes. De meesten woonden in het Noorden en het was gewoonte om bijna elke zondag naar opa/oma te gaan. Zó gezellig, hutten bouwen op zolder (gordijnen over waslijnen), verstoppen in de schuur, foto's kijken etc.etc
 |
| elke verjaardag kwamen ze op visite, rechts mijn andere oma ik naast mijn oma |
De voertaal was Gronings, maar mijn oma kon ook Hollands (zoals wij het noemden), mijn opa kon niet eens een gesprek houden met zijn kleinkinderen uit het Westen!
Als ze een woord niet kende zocht ze het op in het woordenboek, elke dag een nieuw woord leren was geloof ik ook iets van haar.
Ze deed kruiswoordpuzzels en las eindeloze streekromans. Ze was een echte glimekster, voorliefde voor alles dat blonk of glom. Denk aan theekopjes, vazen, koffielepeltjes en sieraden.
Mijn oma hield van reuring, ze zwaaide naar iedereen die voorbij liep en haar mooie planten in de vensterbank bewonderde. Ze was goed met alles dat groeide en bloeide. Tot op hoge leeftijd bezocht ze 'oude' mensen in het bejaardenhuis voor een praatje.
Ze was wel een krakende wagen, gevolg van een auto-ongeluk met een onverzekerde rijbewijsloze weggebruiker. Ze kon haar hoofd niet lang naar beneden houden, haar boeken had ze op een lessenaar voor zich. Ik heb nog lang de laatste trui bewaard die ze met veel moeite voor mij breide.
Op eetgebied was ze ook vooruitstrevend, ze gebruikte slasaus bij de sla (ipv edik, gronings voor azijn). Dat scheen best bijzonder te zijn op 't platteland. Mijn opa weigerde zijn hele leven groente te eten, hij was geen konijn.
Voor hem dus alleen aardappelen met een klein stukje vlees en veel jus. Lekker proezen (prakken) met zijn 2-tands vorkje (3e was afgebroken), opa was een nuchtere, praktische Groninger.
Goed, de gast is bekend. Wat staat er op het menu?
Allereerst een borrel- (voor mij een wijntje, voor oma een advocaatje of boerenjongens) hapje: natuurlijk de heerlijke Groningse grove leverworst, zoete ongebakken bloedworst en stukjes verse worst van Slager Wieringa.
Na het overlijden van mijn opa/oma zijn wij nog vaak speciaal omgereden om flink in te slaan. Toen de slager er ook mee stopte kreeg ik echt de neiging om de recepten op te vragen (voor ooit!???), niet gedurfd.
Vervolgens een soepje, wij kregen bij oma altijd heldere groentesoep met veel vermicelli en balletjes. Gewoon lekker.
Als hoofdgerecht natuurlijk omavlees, mijn oma had vaak langzaam gesudderde braadlappen, heel intens van smaak.
Wij noemen thuis draadjesvlees nog altijd omavlees, vaak is het dan een soort hachee.
Met sperzieboontjes en kruimig gekookte aardappeltjes. Haar grote oranje gietijzeren braadpan gebruik ik nog bijna elke dag! (update 2017, pan spijtig exit)
Wijn komt er denk ik niet bij, mijn oma is nu misschien al teut van haar aperatief-neutje.
Waarschijnlijk sluiten we af met een toetje, ik moet zeggen dat mijn oma geloof ik niet zo'n zoetekauw was. Ik herinner mij alleen schepijs of krentjebrij/watergruwel van Bessola. En tuttifrutti of abrikozen met slagroom. Een nachtje geweld op de verwarming en aangebonden met aardappelzetmeel, beetje zoet, beetje zuur. Hoorde eigenlijk als compote bij de hoofdmaaltijd, maar dat vonden we vies, zoet bij warm eten.
 |
| ik en oma |
We zijn allebei kletskousen dus dat gaat wel lukken. We bedenken misschien wel een leuk gezamenlijk uitstapje. Mijn oma wilde altijd overal naar toe, maar mijn opa sliep het liefst in zijn eigen bed. Beperkte actieradius dus.
Toen mijn opa overleed was ze al te oud en had ze ook de interesse verloren.
Zeker de laatste jaren heb ik mijn oma veel te weinig bezocht, ik woonde in het Westen op kamers, werkte en had verkering. Als we 'thuis' waren zat de tijd al vol met ouders en vrienden, het ontbrak ons aan zin om nog 60 km v.v te rijden.
Daar heb ik nu natuurlijk spijt van, zeker nu ik zelf ook ouder wordt (poehpoeh, hèhè). Door het schrijven van dit stukje besef ik weer eens hoe zo'n leuke oma ik had.
Berouw komt met de jaren! Of was dat nou verstand?
Bedankt Gereon voor de aanleiding tot deze overpeinzing, ik heb lekker alle fotodozen weer eens overhoop gehaald (heb tot mijn schaamte eigenlijk geen goede foto's van mijn oma) en een heerlijk nostalgisch middagje gehad!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten