Voorwaarts mars...



Voldaan en trots (Antal in het midden)

Daar zijn we weer!
Het virus is bestreden! Nadat de computer 1 hele week 24/7 heeft staan draaien, 18.5 MILJOEN !!!!!!!! objects heeft gescanned op onvriendelijke bestanden (82 gevonden) konden we eindelijk weer bij de besturing. En niets kwijt geraakt, geen foto's of favorieten.
Halleluja!!!! (nu snel back-uppen)
We waren niet de enige, vandaag melden radio 538 en telegraaf.nl diverse aangiftes bij de politie. Wij hadden niet eens die moeite genomen omdat we op internet al op vele lotgenoten stuitten.

De avond4daagse bloemen, mijn Hollandse trio met de gladiool van school

Wat is er in de tussentijd gebeurd: veel natuurlijk.
Ik doe en deed mee aan de Veggiechallenge, daarover later meer.
The major event was de avond4daagse! Onze jongste 2 liepen mee, 10 km.
Ik weet niet eens of ik dat vol hou, laat staan 4 avonden achter elkaar.
En het was dit jaar afzien.
Elke avond wordt een andere route in het bos gelopen, soms ook naar het strand. De 1e avond waren ze bijna het bos uit toen het (zeer locale) noodweer los brak, onweer, keiharde HAGEL en later een tropische regenbui.
Ik was net thuis van mijn werk en besloot ze tegemoet te rijden. Ik was niet de enige, het wemelde van de (verontruste) ouders. Uiteindelijk trof ik ze zeiknat op school, ze waren met soms wel 12 kinderen in diverse auto's geduwd.
Bij hen was geen paniek geweest, maar de volgende dag sprak ik op mijn werk diverse ouders die andere ervaringen hadden.
Sacha had in haar doorweekte katoenen gympen diverse blaren opgelopen.
De volgende avond kwam ze daardoor zelfs met bebloede voeten thuis. Toch wilde ze ook de volgende avonden (ingepleisterd en al) gewoon lopen, wat een bikkel. (was natuurlijk ook wel haar laatste jaar)
De laatste avond was natuurlijk het inhalen van de stoet. Traditiegetrouw met bloemen en een kleine kadootje.

Dit jaar had ik gekozen voor een kadobon van onze lokale ijsboer, toepasselijk verpakt in een ijshoorntje. Dit had ik voor Antal bevestigd aan een oranje hawaiiketting en voor Sacha aan een Napoleon-parelsnoer.
Voor dit laatste had ik allemaal zwart-wit Napoleon's (haar favoriete snoepje) aan elkaar vast gemaakt met plakband en nietjes. Ik vond het zelf erg geslaagd, maar mevrouw wilde het niet om (waarom moest ik ook altijd iets fröbelen, was het pubercommentaar). Blijft moeilijk.