Het verspreiden ging gemakkelijk, het proeven en bloggen wat minder. Eerst gingen wij namelijk 4 weken op vakantie naar het land vd Caesar dressing: USA.
Ter plekke heb ik meerdere malen een "real" Caesar geprobeerd, maar ik ben niet echt fan geworden. Ik heb altijd een beetje moeite met de smaak van Parmezaanse kaas, vind het soms een beetje spuugachtig, à la blauwe kaas. Klinkt niet echt culinair hè?
Bij je maaltijd kreeg je bijna altijd salade. Toch nog een beetje vitamine's in koolhydraatland.
Alleen vond ik bijna alle dressings te zwaar mayonaisig: Ranch, Blue cheese, Thousand Islands, allemaal opgeleukte mayo. Vaak koos ik french/italian dressing, een soort vinaigrette, wel zo fris.
Thuis maakt mijn man altijd zijn "caesar"salade (naam klopt echt niet, te veel veranderd) en daar zijn wij allemaal dol op. Het is een combo van romaanse sla, rucola, ggedroogde tomaat, spekjes, pijnboompitjes, ui, parmezaan met een pittige dressing van mosterd/olie/witte wijnazijn/knoflook en ansjovis.
Soort klok-klepel. Maar dit heb ik dus voor ogen als ik aan Caesar denk (fout dus).
Ik heb geprobeerd onbevooroordeeld de Cardini dressing te proeven. Belofte maakt namelijk schuld. Uitslag: ook weer te mayonaisig, wel pittig. Voor mij was het meer een soort shoarmasaus. Hierdoor is de saus natuurlijk multi-inzetbaar!
Op de site van Cardini's vind je veel recepten van salades, ingestuurd door deelnemers van de Cardini saladewedstrijd. Ook in blogland kun je nog andere toepassingen vinden ( van medebloggers die ook een schuld moesten inlossen). Zeker een geslaagd marketingoffensief.
Ook maar direct de familieleden Ranch en Honey Mustard proberen? Allemaal zonder stabilisatoren kleur/geur/smaakstoffen, puur natuur dus. Beperkt houdbaar. Te koop in diverse supermarktketens.
Zelf heb ik het ook niet zo hoog op met die sausjes en dressings in flessen. Zelfgemaakt is zovéél lekkerder. Een dressing kloppen is in een handomdraai gebeurd.
BeantwoordenVerwijderenGoed dat je kritisch durfde te zijn, ondanks het "kadootje" van de fabrikant.