woensdag 30 maart 2011

Leuke souvenirs

In mijn reisburotijd heb ik veel vd wijde wereld gezien (Japan, Thailand, Indonesie, Hawaii, USA, Canada, Brazilië, Guatamala, Mexico, Zuid-Afrika, Tunesië, Israël, Syrië, Jordanië, en diverse Europese landen). Natuurlijk zijn er echter nog genoeg landen waar ik ook graag heen had gewild, zoals bijv. India. Er is natuurlijk veel armoede, maar een rijkdom aan geuren, kleuren en cultuur.

 Mijn man komt er regelmatig voor zijn werk. Vaak in afgelegen niet-toeristische gebieden, maar soms ook in de bekende plaatsen. Al rondreizend neemt hij foto's van, voor ons, bijzondere taferelen. Thuis zet hij de mooiste foto's op een rij, als een filmpje, met bedwelmende Indiase achtergrondmuziek.
Voor ons gaat hij bijna altijd op zoek naar bijzondere souvenirs. Hij is daar echt goed in.  We hebben in de loop vd tijd al veel bijzondere kleren, sieraden, tafelkleden, speelgoedjes en kookspulletjes in ontvangst mogen nemen.






Zelf kookt hij regelmatig uit zijn "100 curries from all over the world"-kookboek, maar ik put graag uit mijn eigen "Indiaas koken", ooit (25 jaar geleden) een vertaalde uitgave vd HEMA. Bijv. onderstaand recept:

Korma

40 gr. geklaarde boter of 3 el olie
1 fijngesnipperde ui
2,5 cm kaneel
3-4 kruidnagels ( later naar smaak poeder erbij)
6 kleine groene kardamomen (erg vies onder je kiezen)
1 laurierblad
1 tl hele komijn
2 tl gemberpoeder ( of stukje fijngesnipperd)
1 teen knoflook, geperst
450-600 gr lamsschouder in dobbelstenen
1 tl chilipoeder
1 tl ketoembar
2 tl gemalen komijn

1/4 tl tarmeriek=kurkuma=geelwortel
1,5 dl volle yoghurt
1,75 dl water ( naar smaak)
zout naar smaak
2 takjes gehakte koriander
2 gehalveerde groene pepers
1 el. gemalen amandelen

Fruit de ui. Voeg kaneel, kruidnagelen, kardamom, laurier en hele komijn toe. Bak 1 minuut, voeg gember en knoflook toe. Roer minuutje door. Voeg het vlees toe en bestrooi met chilipoeder, ketoembar, komijn en tarmeriek. Goed mengen en de yoghurt toevoegen. Deksel op de pan en stoof 10-15 min. met af en toe roeren. Voeg wat water en zout en dek af. Sudder op een laag pitje in 30-40 min. gaar. De saus moet enigszins gebonden zijn, desnoods een tijdje zonder deksel stoven. Voeg de gemalen amandelen, groen pepers en korianderblad toe. Evt extra water en zout. 

Ik had zelf deze keer rundvlees ipv lamsvlees gebruikt (mijn dames vinden lammetjes zielig), maar met lam is het echt veel lekkerder. Het lamsvlees is een beetje zoet en dat maakt een mooi geheel met de kruidige saus. Lekker met Aloo Gobi (aardappel/bloemkool-curry), groente/noten/kokos-salade en witte rijst.  Vaak maak ik het gerecht in een dubbele hoeveelheid maar dan hoef je niet alle ingredienten echt te verdubbelen.





donderdag 24 maart 2011

Huisvlijt en andere zaken.



Het was deze week een beetje stil aan het blogfront bij mij. Te vaak in de zon gezeten en teveel andere dingen aan mijn hoofd.
Bijna zou ik binnenkort met mijn man een paar daagjes meegaan naar Italië. Maar voor ik alles kon regelen (werk en kids) was het alweer voorbij: hij moet in die tijd waarschijnlijk zelf naar Korea, Japan en China. In een week ofzo. Vorige week was het India en gisteren en vandaag Polen. Misschien wordt Italië nog wel iets, who knows. 'Wat in het vat zit, verzuurt niet' is toch niet voor niets een gezegde?
Ook werd gisteren mijn oude krot gejat. Je wilt het bijna niet geloven: bagagedrager hing los, alles kraakte en knierde, totaal verroest, mijn kinderen willen niet eens naast me fietsen. Toch had iemand (scholier?) er blijkbaar nog behoefte aan, want hij is pal voor onze winkel gestolen.
Het was natuurlijk ook mijn eigen schuld, niet op slot gedaan. Het was zo'n krot en we wonen in een durp! Ik mis 'm nu wel want mijn normale (oude omafiets, nog van mijn oma) heeft al een tijdje de ketting eraf. Nu moet mijn man dit weekend dus toch maar eens aan de slag als fietsenmaker.

Heel eerlijk gezegd kon ik ook niet bloggen over geslaagde foodprojecten: alles mislukte. Mijn oven-donuts, echte buttermilk-pancakes en het oorspronkelijke deeg voor onderstaand project.
Ook eigen schuld: ik had vaak Amerikaanse recepten met cups en tablespoons. Daar bestaan fantastische omrekentabellen voor, maar ondertussen vergat ik vaak dat ik maar een 1/2 recept maakte.
Dus ook ALLE ingredienten moest halveren. Gek genoeg smaakten de mislukte creaties mijn kinderen prima, er zat natuurlijk altijd wel boter en suiker in, gouden combinatie.
Voor onderstaand project heb ik dus uiteindelijk maar weer vertrouwd zandkoekjesdeeg gebruikt.




Iedereen kent wel de simpele theebiskwietjes met kartelrand. Wij deden er altijd 2 op elkaar met boter ertussen (nog vaak). In het Frans heten ze petit- beurre, in Duits butterkekse, Engels weet ik zo niet.
Nu zag ik laatst in een kookwinkel voor deze koekjes een uitsteekset waarbij je zelf de tekst kon samenstellen! Die kon ik niet laten liggen.
Op internet heb ik vervolgens een zo oorspronkelijk mogelijk recept gezocht en gevonden. Resultaat: Hele gewone droge vanillebiskwietjes met eigen tekst!

Theebiskwietjes

437g (3 1/2 cup) bloem
75g (1/2 cup) maizena
1/4 grote theelepel zout
1/2 gr.theelpl baking powder
1/2 gr.theelpl baking soda
170g (12 eetl.) boter, zacht
200g (1 cup) suiker
3 eierdooiers
245 gr (1/2 cup) melk

Verwarm de oven op 160C. Meng alle droge ingrediënten en zet opzij. Mix de boter en de suiker tot een romige massa (1-2 min.). Voeg de melk toe en blijf mixen.
Vervolgens de helft vd droge ingrediënten, dan de melk en tot slot de rest van het bloemmengsel. Stop met mixen als alles 1 geheel is.
Rol nu het deeg tot een rechthoekige dunne lap. Dit gaat handig tussen 2 vellen bakpapier.
Bij voorkeur stop je nu de hele lap kort in de koelkast/vriezer. Maak je lettercombinatie (in spiegelbeeld!!!!). Steek koekjes met de uitsteekvorm, beetje heen-weer wiebelen en mèt vorm optillen. Pas de veerkonstructie induwen als je de koekjes uit de vorm wilt laten vallen, anders krijg je een soort balk om je woord, minder mooi!
Leg alle uitgestoken koekjes op een vel bakpapier en plaatst deze in de vriezer. (15 min. ofzo). Bak vervolgens de koekjes mooi blond in 9-10 min (officieel, of langer tot OK). Ze harden wel op!

Opmerkingen en suggesties:
  • Bij de koekjes van zanddeeg was ik vergeten dat de koekjes nog harder werden. Het waren nu net spreuktegeltjes.
  • Het is geen kinderwerk, een hoop gepriegel. Je moet alle 85 letter/cijfer-dingetjes eerst los maken. Dan je woord in spiegelbeeld zetten waarbij het midden vastzit. Als je meerdere woorden wilt (zoals ik) dan maak je eerst het koekje met je middelste woord en stempel je de andere woorden er los omheen. Niet te hard duwen!
  • Mijn oudste dochter (13) had natuurlijk direct de set meegesneaked om met haar vriendinnen koekjes te bakken. Ik hield mijn hart vast, maar tot mijn verbazing waren alle 85 lettertekens nog compleet. Zij hebben koekjesmix van Koopmans gebruikt, wel met minder boter voor steviger resultaat, suggestie op het pak. Volgens mijn dochter waren ze heel goed gelukt, zeer leesbaar en erg lekker. Ik heb het niet kunnen controleren want er bleef natuurlijk geen kruimel over!



Leuk hè, collage via picasa







vrijdag 18 maart 2011

Het is niet altijd wat het lijkt!

Voor mijn gevoel horen citrusvruchten typisch bij de zomer. Zo'n Zuid-Frankrijk gevoel. Er zal wel niet veel van kloppen (wanneer wordt er überhaupt geoogst?), maar midden in de winter heb ik niet zoveel zin om een citroen/sinaasappeltaart te bakken.
Terwijl ik dit schrijf bedenk ik dat mandarijntjes en citroendrank tegen de griep natuurlijk juist wel bij de winter horen.
Anyway, ik lees graag Noord-Amerikaanse blogs (fantastische bakrecepten) en kwam de laatste tijd wel erg veel 'lemon'recepten tegen. Van ingesneeuwde Amerikanen.
En het ging niet zomaar om ordinaire citroenen, nee, ze werden steeds Meyer lemons genoemd. Na het zoveelste aantrekkelijke recept ben ik toch maar eens gaan Googe'len.
Meyer Lemons, food snob's favorite fruit!


Wat blijkt: het is ook geen gewone citroen. (sowieso zijn de citroenen in Amerika een ander soort dan onze Mediterraanse).
Het gaat om een kruising van 2 citrusvruchten: Citrus limon, de ons bekende citroen, and Citrus reticulata, de mandarijn. In 1908 ontdekte een Amerikaanse plantenscout Frank Meyer ( vandaar Citrus Meyeri)  de speciale vrucht in China ( waar voornamelijk de decoratieve waarde gewaardeerd werd) en nam het mee naar de VS. Eind veertiger jaren werden de planten vanwege een ernstige plantenvirus, tristeza, verboden ter bescherming van de overige citrussoorten. Uiteindelijk heeft de universiteit van Californië in 1975 een virusvrije Meyerboom ontwikkeld en sindsdien is de soort erg populair, vooral bij thuiskwekers. Martha Stewart schijnt petemoei te spelen: sinds zij een jaar of 7 de Meyer citroenen ging gebruiken in haar recepten is de vraag ongekend gestegen.




Wat is er nu zo speciaal/anders aan?
De vrucht is oranjer van kleur, net als het vruchtvlees en dus het sap. Door de verwantschap met de mandarijn is de smaak zoeter en minder scherp. De schil is veel dunner en wordt zelfs ook gewoon gegeten. De vrucht is door deze dunne schil wel kwetsbaar. Omdat transport daardoor lastig is, vind je de citroenen het meest in de echte citrusstreken (Texas, Californië) en niet vaak in supermarkten.
Het schijnt een vrij winterharde( min. 13C)  plant te zijn die gemakkelijk te houden is. Het is wintergroen en heeft 2x per jaar witte, zoet ruikende bloemetjes. Na ongeveer 4 jaar geeft een boompje zijn eerste vruchten. Veel mensen hebben een boompje in de achtertuin, in grote potten zodat ze in de winter naar binnen kunnen.  De oogstpiek ligt in de wintermaanden, dec-mrt. Dan schijnen local markets er mee overspoelt te worden aangezien elke boom veel vruchten draagt.  Ze worden veel gebruikt in gebak, als schijfjes in salades, dressings, ijs, cocktails en gerechten waar je anders gewone citroenen in zou gebruiken.

In ons land is de Meyer nog niet zo verspreid of bekend. Hoewel ik wel een artikel vond van foodwatcher Marjan Ippel waar ze een Meyer-hype in 2010 beschrijft (in de VS) Die hype is dus nog niet echt overgewaaid naar ons of heb ik iets gemist?
Waarschijnlijk wel verkrijgbaar via groothandels ( Duda-Farm) en ik las dat restaurant De Kas ze ook heeft staan.
Ik heb verschillende recepten van Martha Steward doorgelezen, maar dus ook alle commentaren. Deze sprak me wel aan:


gekopieerde foto
http://www.marthastewart.com/recipe/little-lemon-souffles

Bij gebrek aan de M lemons, heb ik het niet zelf uitgeprobeerd. Misschien is het iets om citroen en sinaasappelsap te combineren.
Andere suggesties:
http://becksposhnosh.blogspot.com/2008/01/recipes-for-meyer-lemons.html
en deze wil ik echt zelf gaan maken:
http://everylastcookie.blogspot.com/2011/01/cookie-097-cream-cheese-lemon-bows.html


Eigenlijk had ik deze post voor 30 maart moeten bewaren want dan schijnt het Lemon Day te zijn (die Amerikanen vieren elke dag iets, echt waar!).
Gelukkig kunnen we bij die gelegenheid nog het broertje/zusje voorstellen: de Bergamot, ook wel 'citron doux' genoemd.

Als laatste nog een leuk Amerikaans gezegde: When life gives you lemons, make lemonade!
(van alles valt iets te maken, positive thinking!)

maandag 14 maart 2011

Mixed feelings.

Ik ben echt heel blij dat het bijna lente is, geloof me. Ik heb volgens mij elke winter een herfstdepressie (?). Er zit echter één nadeel aan de lente: de tuin.
We hebben een redelijk grote tuin (18x8). Toen we hier kwamen wonen, 8 jaar terug, was het een echte oude oma tuin: overwoekerd met alleen struiken en coniferen.
Enthousiast begon ik aan het project, kocht tuinboeken/tijdschriften, maakte plattegronden en zelfs een kleurschema voor wat ooit onze mooie border(!) zou worden: alleen witte, grijze, donker rode planten gecombineerd met grassen. Ik had het plaatje helemaal in mijn hoofd, kende alle Latijnse plantennamen. We trokken bijna alles leeg, o.a. de oude perenboom, paarse sering en haagbeuk mochten blijven. Mijn man verzette al het echte werk. Hij legde terrassen, paadjes en nieuw grasveld. Bouwde schuttingen, schuurtjes en konijnenhokken. Ik verfde schuttingen stijlvol grijs. Ik plantte mijn zorgvuldig uitgekozen planten. En ging lekker in de zon zitten. (verfde wel het hele huis van binnen en buiten).

  In de jaren daarna zette het besef in: met tuinieren ben je nooit klaar en planten doen nooit wat je wilt. En dat laatste vind ik eigenlijk wel het ergste: je hebt de uitkomst niet in de hand en ik ben natuurlijk gewoon een controle-freak. De bloemen die je zo mooi vond blijken het helemaal niet te doen in je tuin, door grondsoort/plaats/Joost mag weten wat.
Daar ging mijn droomborder of borderdroom. Ik heb het ondertussen een beetje opgegeven. ( Mijn man niet, het is nu helemaal zijn project). Ik wil ook helemaal niet tuinieren. Voor mij is de tuin een plaats waar we lekker kunnen eten (vooral barbequen), feesten, spelen, zonnen en relaxen. Omringt natuurlijk door een een smaakvolle bloemenpracht. Vooral ter decoratie. Ik wil nog steeds een mediterraan gevoel van lange tafels tegen witte muren met druivenranken erboven.
Gisteren dus toch maar mijn goede wil getoond en weer voor het eerst dit jaar onkruid gewied, aangestoken door alle ijverige buren.
Laatst zag ik wel een recepten van ravioli gevuld met brandneteltoppen, zevenbladsoep, en zelfs gefrituurde paardebloem-bloemen. Kijk, dat vind ík nu leuk. Misschien moet ik nu maar direct stoppen met wieden, anders heb ik straks niet GENOEG onkruid om mee te koken.


Kijk, zoiets wil ik graag eten op een zwoele avond (temperatuur), met een ondergaande zon, op ons mooie terras met échte tuinmeubelen (we eten nu van een multiplex-plaat op inklapbare schragen, zittend op oude keukenstoelen).

Hartig pasteitje.

1 pak hartige taart-deeg (10 plakjes, ontdooit)
reepjes rode paprika
plakjes bacon, gescheurd (of niet als je vegetariër bent)
mozzarella kaas/zachte geitenkaas, kleine stukjes
reepjes zongedroogde tomaat
wat je zelf lekker lijkt.
2 eieren, los geklopt
zure room/creme fraiche/slagroom
tijm/pesto
peper, zout
Parmezaanse kaas

Verwarm de over voor op 200 C. Vet de holletjes van een muffinblik in met boter. Drapeer in elk holletje een plak deeg. Laat de randen overhangen. Doe je vulling er in, kan best wel vol. Mix de eieren met de tijm/pesto en de zure room/creme fraiche/slagroom, voeg peper en zout toe. Giet dit mengsel over de vulling. Vouw de flappen terug over het pasteitje. Rasp er een beetje kaas overheen. In het pak zitten 10 plakjes, je hebt 12 holletjes. Je zou ook de randen van de pasteitjes netjes kunnen afsnijden (dan krijg je open pasteitjes) en dat deeg opnieuw uitrollen zodat je ook deeg hebt voor de laatste 2 holletjes. Bak het geheel ongeveer 15 min, of tot ze leuk gebruind zijn. Haal de pasteitjes uit hun holletjes en zet ze 5 min. los in de oven zodat de buitenkant ook kleurt. Ze worden dan wel iets harder.

Laat het zonnetje maar komen!






vrijdag 11 maart 2011

Hoog bezoek.

Zomaar, in ONS dorp, een culinaire bekendheid!
Gisteravond gaf Onno Kleyn een culinaire lezing in de lokale bibliotheek.
Onno Kleyn, bekend van de kookcolum in de Volkskrant en schrijver van diverse kook/wijnboeken.


Zijn laatste uitgave, 52 Weekendmenu's, samen met co-schrijver Loethe Olthuis, werd zelfs genomineerd als beste kookboek van 2010. (prijs ging uiteindelijk naar Home Made van Yvette van Boven).
Ik was bijna niet gegaan. Het gaf me een beetje een aapjes kijken -gevoel maar gistermiddag bedacht ik mij. Zo'n man kiest er toch zelf voor, er zit natuurlijk een commerciële gedachte achter en hoe vaak komt zoiets nu voor in ons dorp? Die kans moest ik benutten. Ik was niet de enige! Vlak voor 8'ten bemachtigde ik het laatste kaartje. Volle bak, zo'n 60 man.
Ik was wel een van de jongsten. Het publiek bestond grotendeels uit het vergrijsde deel van de regio. Waarschijnlijk veel Volkskrantlezers en/of verstokte lezingengangers. Ook veel mannen, wat opmerkelijk scheen te zijn.
Het thema was 'Italië op je bord'.
Onderbroken door een wijn/koffiepauze vertelde Onno Kleyn enthousiast en humorvol over zijn eetbelevingen in Italië. (waar hij ook een jaar gewoond heeft). 
Hoewel hij erkende een verstokte francofiel te zijn benadrukte hij de positieve kanten van de eetcultuur in Italië: uitzonderlijke gastvrijheid, de flexibiliteit en de kracht van eenvoud met goede ingrediënten als basis. Dit alles illustreerde hij door een paar stukjes uit eigen werk voor te lezen.
Het was een onderhoudende avond.
Natuurlijk was er gelegenheid tot het aanschaffen van 1 of meerdere van zijn boeken. Je kon je zelfs inschrijven voor zijn binnenkort nieuw te verschijnen boek over wijnverhalen. Geen kook of wijnrecensieboek maar een verzameling verhalen waarin wijn de hoofdrol speelt. (voor zover ik begrepen heb).

Thuis hadden we die avond lekkere kippetjes uit de oven gegeten maar ik was vergeten vt voren een smakelijke foto te maken, hoewel dit voor mij nog steeds goed smaakt. Lekker de restjes afpeuzelen als ontbijt!


nog steeds lekker
Kip met groenten uit de oven (beetje Coq au vin)

1 of 2 scharrelkippen (of kippenpootjes)
1 a 2 citroenen
knoflooktenen, heel en gesnipperd
tijm, rozemarijn, oregano
vlees/kipkruiden
ui, courgette, rode paprika, tomaten, kastanjechampignons en aubergine (alles grof gesneden)
1/2-1 blik tomatenblokjes
4-5 laurierblaadjes
restje wijn (rode/witte), pernod is ook lekker
beetje kippenbouillon
olijfolie
bloem
zout, peper

Verwarm de oven op 180-200C. Maak een paar sneden in de dijbenen van de kip (is het sneller gaar).
Snij de citroen in kwarten en stop 2 stukken in een kip. Net als de teen knoflook (kan ongeschild, 1x doorgesneden) en 1 of 2 laurierblaadjes.
Kruid de kip met de tijm, rozemarijn, oregano, zout, peper en kipkruiden. Smeer in met wat olijfolie.
Giet een scheutje olie in een ovenbraadslee. Leg de kip er in met alle groenten er naast. Giet de wijn, tomatenblokjes en bouillon erover. Verdeel de resterende laurierblaadjes, citroenparten en de gesneden knoflook over de slee. Zet de oven op grillstand.
Na een half uurtje draai je de kip(pen) om en hussel je de groenten een beetje. Ze moeten wel wat vochtig zijn. Wanneer ook de andere kant lekker gekleurd is kun je de oven ook op ovenstand zetten zodat alles niet verbrand. Als de kip gaar is (als er helder vocht uit een nieuwe snee komt, waarschijnlijk na 60-90 min) haal je de kip uit de braadslee en dek af met aluminiumfolie.
Van een paar eetlepels bloem en een scheutje olijfolie maak je een soort beurre manié (normaal met boter). Dit smeuïg papje roer je door de groenten en saus zodat het gaat binden. Nog 5-10 min. garen in de oven.

Wij aten dit met tagliatelle en sperziebonen. Er zouden ook gebakken aardappeltjes bij kunnen maar doordat de saus best wel vet is glibbert de pasta zo lekker naar binnen.
De saus heeft een rustige smaak, soort ratatouille. Je zou het kunnen oppeppen met meer wijn,  alle tomatenblokjes, meer kruiden en pittige peper.

zondag 6 maart 2011

Copyright of 'right to copy'?

Eerder deze week las ik een interessante blogpost van David Lebovitz.
Deze Amerikaanse columnist/publicist schrijft aansprekende colums over zijn eetervaringen (veelal in Parijs, mijn favoriete stad), aangekleed met mooie foto's en fantastische recepten (ook vaak macarons!).
In deze blogpost probeerde hij, van uit zijn eigen ervaring als blogger, tips te geven voor to Do's en Not to Do's voor het hebben/houden van een goed blog. Het is even een worsteling, zo'n pagina's lang verhaal in het Engels, maar er zaten zeker veel interessante, bruikbare punten tussen.
Sommigen waren eye-openers, maar met één had ik toch een beetje moeite: volgens hem moet je altijd toestemming vragen voor je een recept plaatst! (oja, uitroeptekens zijn not-done).
Aan de ene kant begrijp ik het wel: iemand heeft er hard voor gewerkt en een ander gaat er even gemakkelijk mee aan de haal. Maar werkt dat niet zo met alle recepten?
Zelfs al zou je 'zelf' een recept verzinnen, het is toch meestal wel geinspireerd op iets dat je gelezen hebt. (vaak weet je echt niet meer van wie of wat het was). Alleen echte grote chefs zoals Jonnie Boer zullen echt zelf iets verzinnen en ook zij zullen onbewust beinvloed worden door wat er in de culinaire wereld om hen heen gebeurd.
Als je een recept echt rechtsreeks copieert vindt ik het wel een must dat je de bron er bij schrijft.
Zowieso lijkt het mij geen haalbare kaart: alleen op deze post kreeg hij al 240 reacties, hoe zou hij ooit alle wereldwijde aanvragen tot publicatie kunnen beantwoorden? Laat staan bekende chefs als Nigella Lawson of Jamie Oliver.

Gek genoeg heb ik een minder sterke mening over het copieren van foto's. Voor mij zijn foto's meer iets eigens. Een foto is het resultaat van hard werken en creativiteit. Een soort kunstwerkje. Het zou mijn eigen eer te na om een foto te plaatsen die ik niet zelf gemaakt had, het zou een beetje als cheaten voelen want mijn kookresultaat zal dan wel niet zo perfect zijn geweest.
Voor mij moet je dus van andermans foto's afblijven. (Ik zou trouwens best wel gevleid zijn als iemand mijn huis-tuin-keuken foto's uberhaupt zou willen.)
Ik ben zowieso heel principieel: ik heb alleen recepten op mijn blog die ik eerst zelf heb uitgeprobeerd.  Er moet een verhaaltje en een redelijk geslaagde foto bij. Zo streng zijn voor mijzelf is soms best lastig, ik zou veel meer recepten willen plaatsen, maar dan werd dit blog gewoon een doorgeefluik zonder eigen toegevoegde waarde.

Ik vind het trouwens wel amusant dat men het in China (copyland bij uitstek), helemaal lijkt te hebben omgedraaid: bescherming van copyright wordt daar vaak geïnterpreteerd als 'right to copy', het is maar waar je de klemtoon legt!

Soms vraag ik trouwens wel heel netjes om toestemming. Laatst bijvoorbeeld bij :


Deze leuke website heeft echt fantastische ideeën en suggesties om de lunch aantrekkelijker te maken. Zeker voor kinderen en vooral voor overblijf-lunchboxen.
Uitermate creatief, misschien niet altijd haalbaar voor een door-de-weekse dag, maar ik zou bijna wensen dat mijn nog kinderen kleiner waren.
Naast leuk zijn ze vaak ook gezond en dat is in deze tijd van het obesitasprobleem natuurlijk erg belangerijk.
Sommige ideeën kun je trouwens ook makkelijk vertalen naar een leuke verjaardagstractatie.
Doe er uw voordeel mee!

vrijdag 4 maart 2011

Van-alles-wat-koek


Koek 2


Ik hou van recepten. Ik scheur ze uit tijdschriften en kranten, kijk veel kookprogramma's, lees andermans Blogs, heb redelijk wat kookboeken, leen extra in de Bieb (deze week nog Home Made van Yvette van Boven). Naast ontelbare kranten (oude van mijn werk) zijn recepten mijn enige leesvoer (als ik eenmaal aan een boek begin ben ik niet meer te stoppen= zelfbescherming), MAARR ik gebruik ze eigenlijk zelden.
Al lezend sla ik alles op op mijn interne harde schijf (hersenen) en kook vervolgens uit de losse pols, geïnspireerd door de ingrediënten, ooit gelezen recept en vertrouwend op mijn smaakgevoel. Of ik neem wel een recept en verander dan alles!
Als we ooit eters krijgen (eigenlijk zelden) zie ik dat eerst als een mogelijkheid om eens goed uit te pakken en vervolgens zie ik alleen maar beren op de weg: waar is het recept, zal het wel lukken/lekker smaken, kost uren shoppen voor speciale ingredienten, enorme afwas aan potten, pannen en schalen. En dus grijp ik terug naar iets vertrouwds.
Dit is soms best jammer want je blijft een beetje in je comfort zone hangen.
Ik ga echt proberen mijn leven te beteren, al is het maar voor dit blog.

Een ander nadeel van het uit de losse pols koken is dat ik na afloop echt niet meer precies weet wat/hoeveel ik er van alles in heb gedaan.
Ik heb diverse foto's van geslaagde experimenten waar ik eigenlijk achteraf nog het recept bij moet verzinnen.
Voor koekjes/taarten gebruik ik meestal wel een recept ivm de scheikundige verhoudingen (boter/ei/bloem etc). Maar ook daar gaat het soms mis: zo ook deze koek: ik wilde graag een gezonde schoolreep maken, het liefst zonder toegevoegde suikers. Ik heb een beetje gesurfd op het net en vervolgens lukraak allerlei gezonde ingredienten met elkaar gecombineerd.
De koek lukte wonderwel, maar ik had geen hoeveelheden opgeschreven. Gisteren dus een 2e poging. Achteraf gezien ben ik en paar dingen vergeten en ik vond hem eerst ook minder geslaagd dan poging 1, maar vanochtend heb ik nog een stukje geproefd en nu alle smaken goed doorgetrokken zijn is hij echt heerlijk!
Het zal wel een caloriebom zijn, maar alles is puur natuur en fruitsuikers schijnen minder van invloed te zijn op je bloedsuikerspiegel.

Granola Bar (zo noemen ze het in de VS)

150 gr gemengde noten (amandelen, hazelnoten, walnoten etc.)
50 gr pecannoten
6 grote geconfijte (gedroogde) dadels, of meerdere kleine
10 gedroogde pruimen,voor het gemak pitloos
3 EL gedroogde cranberries
6 gedroogde abrikozen
4 EL sesamzaad
5 EL havermout
5 EL ongezoete appelpuree (Natuurwinkel, erg lekker)
4 EL kokos
6 EL polenta
3 EL amandelmeel (Natuurwinkel of Turkse supermarkt)
2 TL kaneel
 1/2 TL kardemompoeder
1/2 TL zout
beetje cayennepeper
beetje nootmuskaat
beetje gemberpoeder
2 eieren, los geklopt
evt. 4 EL dadelstroop (Natuurwinkel, jammie)
4 EL yoghurt
4 EL olie
5 EL peren/kersensap (Natuurwinkel, het wordt saai, maar ook heerlijk)

1/2 TL bakpoeder
1 TL baksoda

Verwarm de oven tot 150 C. Hak alle noten in kleine stukjes. Niet te fijn.
Al het gedroogde fruit wel zo klein mogelijk snijden. Mix alle droge ingredienten (behalve bakpoeder en baksoda). Vervolgens alle overgebleven dingen. Roer alle tot een bedenkelijke brij. Leg een stuk beboterd bakpapier in een bakblik (ik had een 4-kant brownieblik).
Duw het beslag/de brij een beetje plat. Bak vervolgens ongeveer 35 min tot de bovenkant een beetje bruin ziet. Let wel: de bodem gaat snel te hard, ik had het op een bakplaat onder gezet, als dikkere bodem. Evt kun je de koek ook 5 min zonder bakblik afbakken zodat ook de zijkant bruin wordt.
Evt. soort ganache maken door 6-8 blokjes pure chocolade te smelten met een paar EL water (magnetron), klontje boter er door roeren, naar smaak slagroom en dadelstroop. Dit alles even laten opstijven in de diepvries en vervolgens over de koek uitsmeren. Nu er 1 dag afblijven!!!!!!


koek poging 1

Het is een hele lijst ingredienten geworden. Misschien is niet alles nodig geweest. De kruiden proefde ik niet echt terug. Volgens mij kun je alles variëren en dan zal het nog lekker zijn. Appelsap zal ook lekker zijn, net als gedroogde appelstukjes. Als je glutenvrij wilt kun je de havermout weg laten. Yoghurt is natuurlijk te vervangen door iets plantaardigs. Zelf was ik deze keer de bakpoeder/soda vergeten, was toch prima. Omdat ik ook de dadelstroop vergeten was, heb ik het door mijn extra pure ganache gedaan zodat deze iets minder straf werd.
Ipv de ganache zou je ook kruimels chocolade DOOR de koek kunnen doen. Of helemaal geen chocolade (poging 1).
Alles is mogelijk, maak je kast leeg, er kan van-alles-wat in!

dinsdag 1 maart 2011

Speling der natuur.

Hart van goud?

Waarschijnlijk hebben jullie het allemaal wel eens meegemaakt, maar als ik zo'n perfect hart tegenkom tussen de aardappelen dan moet ik daar even bij stil staan. Een klein wondertje toch, deze speling van de natuur? Die kan ik toch niet zomaar in de pan gooien?
Dit weekend begon eigenlijk met veel niet-aardappel experimenten: na mijn macaron succes werd ik overmoedig. Ik wilde al heel lang zelf lempers (met kip gevulde kleefrijstrrolletjes) en surinaamse broodjes bakkeljauw maken. Toen we laatst weer eens in Den Haag waren heb ik alle ingredienten bij elkaar gesprokkeld in de toko. Ik word daar altijd heel hebberig en nieuwsgierig.  Het liefst zou ik alle huisvrouwen (?) naar huis volgen om te zien wat ze met hun aankopen gaan koken. Ik ken 3/4 van de producten niet eens. Een hele onontgonnen kookwereld ligt open!
Om een lang verhaal kort te maken: ik ben weer een illusie armer. Geen totaal succes. En ondertussen had ik zoveel uit de losse pols aan de oorspronkelijke recepten veranderd dat het geen zin heeft die hier te beschrijven.
Blijft 'under construction.'

Het weekend eindigde wel met een succes, en wel een aardappelsucces!
Mijn jongste wilde al een tijdje graag eens eend eten.
Misschien een beetje bijzonder voor een 9-jarige, maar voor mij is dat iets wat we moeten koesteren en stimuleren.
Hij had geloof ik al wel eens Peking eend gehad op de Wallen maar nu werd het een soort Canard à l'orange op z'n Nederlands. 
Losjes gebasseerd op een recept kwam er een redelijke sinaasappelsaus uit. Vergezeld van in ontbijtspek gewikkelde Haricots Verts, aardappelpuree en gebakken  polentakorst-aardappeltjes. Het leek wel Kerst.
Om de proeverij compleet te maken hadden we wilde en tamme eendenborst.
In de media hoor je veel over nep-wilde eenden maar toen ik op een schothagelkorreltje kauwde was het duidelijk: wij hadden de real stuff! 
Voor mij  was de ster echter de aardappelpuree.
Ik had er namelijk voor het eerst ook knolselderij doorheen gedaan. LEKKERR!
Ongeveer een 1/4 knolselderij (volgende keer meer?) op 2 kg aardappelen.
Samen opgezet met een bodempje water en een goede scheut slagroom.
Toen het gaar was kon ik er met extra boter, zout, peper en nootmuskaat een heerlijke romige, beetje naar bloemkool smakende puree van maken.
De kinderen vonden het ook lekker en mijn man zelfs lekkerder dan gewone puree.
Een nieuw succesnummer: een AARDAPPELsucces!